8 Mayıs 2017 Pazartesi

başlıksız



bir kaç gün önce banucamın paylaşımını gördüm facebookta.bloğundan kısa da olsa yayın yapmıştı.kısacık bile olsa ondan haber almak inanılmaz mutlu etti beni.yorum yapmak için bloğuna tıkladığımda birden evini özleyen ve evine gitmek isteyen biri gibi hissettim.kafamda bu duygular gidip gelirken bir yıl sonra tekrar evime döndüm.nasıl demeli burası evet çok özel ve tamamen bana ait :)
son zamanlarda ait olma duygusunu çok az hisseder durumdayım.tıpkı tuttuğu takımı hiç şampiyon olmayan taraftar gibi hissediyorum.
nereden başlamalı? özellikle annemi ve kız kardeşimi soran dostlarıma önce cevap vermek isterim.annem iyi 3 aylık kontrollerine gelip gidiyor.sadece geçen ay doktorumuz memeyi almak istedi.bir panik olduk ama sonra isteğimize bağlı olduğundan aldırmama kararı verdik ailece rahatladık.annem tam bir savaşçı tıpkı kız kardeşim gibi.kız kardeşimin yaşadığı korkunç olayı sizlerle paylaşmıştım.o olaydan sonra bir bebek beklediğini öğrendiğimizde çok sevinmiştik.ona iyi gelecekti ,tüm o korkunç olayları unutacaktı.sorunlu bir hamilelik döneminden sonra minik Onur Aidan doğdu ama sağlıksızdı.17 gün mücadele verdi .anne kucağını hissedemeden minik yaşamına veda etti.bu çok ağır geldi kardeşime çok zor zamanlar geçirdi ama şimdi iyileşiyor ve tabiki daha da iyi olacak.
bana gelince yukarıdaki satırlara yazdığım gibiyim.uzun süre mücadele verirsiniz ve artık herşeyin bittiğini mükafatınınızı alacağınızı düşünürsünüz.işte o mükafat kısmına hiç ulaşamamış o yüzden kızgın ve kırgın biriyim.güven ve adalet kavramlarını ciddi anlamda irdeliyorum.örnek hayatıma 5 yıl önce girip (girmek diyorum çünkü bilinçli olarak asla istemedim ve kontrol edemedim)bana dost olduğunu söyleyen ve sürekli gösteren biri oldu.ve iki yıl önce tam sırtımın ortasına bıçağı sapladı.artık hayatımda değil ama iş yerimde ve her gün onu görmek ve hala sataşmalarına maruz kalmak zorunda kalmak beni çok yıpratıyor.ki tam 10 yıldır istediğim halde tayinim çıkmıyor .uzak kalmak çok iyi gelecek çünkü.ve tam bunun üzerine eşimin iş ortağının eşime yaptığı hainlik bize tuz biber oldu.yıllardır verdiği tüm emek heba oldu.sil baştan yok baştan değil hatta bize bıraktığı 500 binlik bir borçla yeniden başladık.ve bu günlerde kayınpederimin rahatsızlığıyla başka bir  sınav veriyoruz.tam 16 gündür hastanede yatıyor.fistüle bağlı ağır bir abse geçiriyor.sürekli başında biri olmak zorunda çünkü hiçbir ihtiyacını kendisi karşılayamıyor ve çok temiz olmak zorunda.her gün 8 saat ve haftada 2 günde 24 saat başında kalıyorum.oğlumun bebekliğinden beri yapmadığım bir bakımla, yataksız sandalye üzerindeki bu nöbet çok yordu bizi.yeter ki iyileşsin dua ediyorum ona ve tanıyıp tanımadığım tüm hastalara...
hayat devam ediyor,ve pes etmek aslında yapımda yok ,çok yoruldum sadece biraz mola vermek istiyorum.hepsi geçecek ama öyle ama böyle geçerken banaa ne verdiği ve benden ne aldığı önemli.güven ve adalet duygumu aldı ama inanç hala duruyor ve umud etmek.hatta yayınlayıp yayınlamayacağımdan emin olmadığım halde buraya yazmak bile rahatlattı beni :)
benim tatlı kedim sebom acıkmış patileyip duruyor beni.bu arada sebo o kadar çok sevildi ki hiç kedi sevmeyen istemeyen kişiler artık kedisever oldular hatta kedi sahibi oldular.



 ve tabiki üretmek var.en büyük terapim yine hobilerim ki inşallah birgün işim olacak...son zamanlarda peri evlerine taktım kafayı.içimde ki çocuk hala masal istiyor ne yapayım.kendimi geliştirmeye çalışıyorum ama sabır istiyor bakalım ilerleyen zamanlarda neler çıkacak.











8 yorum:

  1. Ne diyebilirim ki. Çok fazla olmuş yazdıkların. Zaten sevdiğin bir insanların sağlığı ile ilgili endişeleri yaşarken bir de dostların kazığı...İnsanlardan soğutuyor bu tür kişiler beni. Uzaklaşmak çok yakınlarım dışında görüşmek istemem genelde...Dedim ya buradan ne desem boş. Umarım tez zamanda hastalıklar biter..

    YanıtlaSil
  2. çok üzüldüm... iyi ki insansız yaşamaya çok dikkat ve özen gösteriyorum dedim bir kez daha... Tez zamanda huzurlu günlere kavuşursunuz dilerim... bir hobi edinmekle iyi etmişsiniz... peri evleri muhteşem... hepsine bayıldım...

    YanıtlaSil
  3. Allah yardımcınız olsun Dolunaycığım.Kayınpederine geçmiş olsun ,acil şifalar diliyorum. Bende kendi adıma canımı yakanlardan uzaklaşmış biri olarak ,çok samimi olmamakta fayda var diyorum. Yaşadıkların için üzüldüm ,bu kadar sorun varken birde arkadaştan kazık yemek üzücü:( bir şeye ihtiyacın olursa buradayım ,öpüyorum ,sevgiler...

    YanıtlaSil
  4. Ne güzel kedileri sevmiş olmaları, çok geçmiş olsun

    http://tembelprenses.blogspot.com.tr/

    YanıtlaSil
  5. İnsanın hobilerinin olması, hiç olmazsa bir süre bile olsa sorunlarından uzaklaşıp nefes almayı sağlıyor, iyi etmişsiniz.
    Huzurlu günlere. :)

    YanıtlaSil
  6. Aman Allah'ım... Saydıklarının sadece biri bile depresyon nedenidir. Bu kadar travmaya nasıl dayandın bir tanem. Amamn kendine dikkat et. Hepimiz benzeri olayları yaşamişizdır. Ben yaşadığım acıları geride bıraktığımı sanıyordum. Tam herşey düzeldi derken geçmişin acısı öıkıverdi. Ağır bir depresyon yaşıyorum şimdi. Zamanında tedbir alsaydım bu şekilde kronikleşmeyecekti. Sen de geç kalma. Bir uzmandan yardım al lütfen. Seni seviyorum. Allaha emanet ol arkadaşım.

    YanıtlaSil
  7. Zamanı gelecektir mükafatların, umarım çok yakın vakitte olsun arkadaşım. Çok zor günler geçirmiş-geçiriyorsun... Hastalıklar bir an önce bir daha gelmemek üzere geçsin gitsin inşallah.
    O evleri hiç görmedim ig'de, çok ama çook sevdim her birini ayrı ayrı..
    Ben de çok istiyorum hobi bildiklerimin asıl işim olmasını, ikimiz için de amin diyeyim :)
    Çok sevgiler

    YanıtlaSil
  8. Çok geçmiş olsun canımAllah yar ve yardımcınız olsun.
    Evleri çok sevdim bu arada emeğine sağlık.

    YanıtlaSil

yorum yazan parmaklar incinmesin:)