FARKINDAYIM....

Zeki Müren'i dinliyorum...o kadar naif ve muhteşem bir sesi var ki!
"sevda bahçelerinin çiçekleri hep soldu" diyor billur sesiyle.
iyi geliyor o ses bana.
sakinleşiyorum azıcık.
zira çok kırgınım ve de kızgın ama en vahimi umutsuzum..
sebep?
farkında olmak!
farkında olmak da neyin farkında olmak?
kendimin,hayatın ve olayların gidişinden;
evimin güvenli duvarlarının arasında olduğumun ,o güven duygusundan yoksun olanların,
"o" duvarların artık beni ve ailemi korumaya yetmeyeceği endişemin olduğunun,
sokağımın ,mahallemin,şehrimin ve vatanımın karanlıklar ülkesine dönüşüyormuş hissinin,
ve bu hissin tüm hücrelerime kadar beni sardığının
FARKINDAYIM!
bugün babalar günü.tüm babalığı yüreğinde hisseden babaların günü kutlu olsun.ellerinden öpüyorum.başta babamın.babam!yiğit adamdır.yiğitliği en başta dürüstlüğünden,adalet duygusundan gelir.ondan öğrendim adaletin güçlü,güçlünün de adil olması gerektiğini.harama el uzatmamayı,harcadığının alın terinden damladığını ve her damlanın hak edilmesi gerektiğini...yalanın daima yalan doğuracağını ve her yalanın ayağına dolanacağını...ondan öğrendim insanı elbisesine göre ağırlamamayı.Dostluğun kıymetini,misafirin bereketini,akrabanın yerini,komşuluğun önemini...ondan öğrendim VATAN SEVGİSİNİ,Atatürk'ü,milletimi,ecdadımı,dinimi...ve en çok onda gördüm anne özlemini,baba sevgisini her andığında gözünden damlayan yaşların izinde...babam yiğit adamdır.yiğit olabilmek için adam olmak gerekir.
ne zaman baklava görsem babam düşer aklıma,boğazıma bir yumru oturur.gözleri çakmak çakmaktı hatırlıyorumda.lisedeydim.bir gün okuldan eve geldiğimde kocaman bir tepsi baklava gördüm mutfak  masasında.(çok severim)nasıl sevindim.hemen daldırdım parmaklarımı.daha çiğneyemeden annem "ne yapıyorsun kızım yeme " dedi.nafile ilk baklava geçmişti kursağımdan.neden yiyemez mişim, nerden geldi derken babam geldi işten.mutfağa girdiğinde gözleri çakmak çakmak oldu baklavayı görünce.sakın yemeyin diyerek telefona sarıldı.birileriyle konuştuktan sonra ellerini yıkamaya gitti.sinirli de olsa sordum "baba ne oldu niye yemeyin" dedim."RÜŞVET o kızım" dedi."haram!" o dönemde gıda kontrol müdürüydü.meğer o gün teftiş ettiği bir imalathane de sağlığa uygun olmadığını tespit etmiş ve mühür vurmuş(sonradan öğrendim kırmızı biberi ve zeytini  tekstil boyasıyla boyadıklarını)o gün orada para teklif edince babam zor tutmuş kendini.bizim uyanık efendide eve baklava göndermiş.baba evinde ilk ve tek haram lokma öyle geçti kursağımdan.daha sonrasında kapı çalındı ,mavi önlüklü bir çocuk.babam baklavayı ve baklavanın üzerine yenen bir dilim baklavanın parasını da koyarak çocukla geri yolladı.
Baba balıkçı ise ,çocuğu da en azından suyu sever diyor eski bir rus atasözü.
babamın izinden gittim.
çocuklarıma ve öğrencilerime de öğretmeye çalıştım ,çalışıyorum.
ama bugünlerde buna gücüm yok en çok da inancım.
adaletin gölgesini üzerimizde hissedemeden
güvensizliğin karanlık denizinde böyle boğulurken yapılabilir mi?
hanginiz inanmadığınız bir duyguyu OYNAYARAK yaşamaya devam edebilirsiniz?ben yapamıyorum.
insan olma durumunu yaftasız yaşamak ne zor!
geçenlerde siyah giyinmişim baştan aşağı ve bir başka arkadaşım daha.hemen amirimizden bir yorum gelmiş:
"kızılaydan gelenler belli oluyor!"
siyah giyiniyorsanız "prokavatör"
başınız açıksa dinsiz!
Atatürk deyince solcu-chpli
Vatan millet deyince sağcı,ırkçı-mhpli
Allah deyince dindar -akpli
türkü dinleyince  alevi
.....
oysa sadece insan olma durumundayım.
haksızlık görünce dayanamıyorum,
haram yemiyorum,
alnımın teriyle çalışıp paramı kazanıyorum,
öğrenmeyi seviyorum,
öğrendiğimi paylaşmayı daha da çok seviyorum,
öğretmekten zevk alıyorum,
iyilik yapmayı çok seviyorum,
çocuklara hayranım,
yaşlılarımız baş tacım,
ailem en büyük hazinem,
dostlarım iyi ki varlar,
ve...
Elhamdülillah Müslümanım,
Vatanımı,bayrağımı çok seviyorum,
Atatürk en büyük kahramanım ve önderim.
Ne Mutlu Türk'üm Diyene
bu durumda ben neyim bu profilde sizi bilmem ama ben FARKINDAYIM!
sadece biraz kırgın,kızgın, korkmuş ve umutsuzum...
sadece bugün...
yarın güneşe,dünyanın bütün renklerine ,güzelliklere ve umuda gebe belki de...
paylaşmıştım ama yine paylaşmak istedim o muhteşem şiiri....

Bengal'li sair Tagore'dan 


Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.

Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden. Deniz minareleri, midyeler.
Kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi çatlamamış sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni.?
Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin
O uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi,
Korkaklığımı, sevgi isteğimi
En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
Bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
Bir kuş gibi uçacağım özgürce.
Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım
karşımdakine.
O da çözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz, silahız biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadı böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
Kırılmaktan korkmasak. Yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu.
Denesek.
Risk alsak.
Yanılsak.
Fark etmez.
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
Ve kucaklaşsak yeniden.
Tıpkı eskisi gibi.
Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi.
O zaman fark edeceğiz.
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
Neler biriktirdiğimizi,
kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az, paylaşmak, sarılmak için.
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacımız var.
Ufukta kara bir kış görünüyor.
Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri.
Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı.
Kurtulun bu yükten. Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yıldızız.
Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.

Rabindranath Tagore