Ben Doktordayken...

Bugün işe gitmedim.içimden gelmiyordu zaten ama sebeb bu duygu değil.3 gündür yükselen ateşim nedendir bir sorayım dedim doktora.meğer yine bronşit olmuşum.bu iki yıldır çok çabuk hastalanır oldum oysa eskisine nazaran daha bir bilinçli besleniyorum ama yoruluyorum sanırım.eve yakın bir özel hastane var yıllardır (çocuklarımın doktorunun orada olmasından dolayı)en çok oraya giderim.sağlık ocağına gitmeye korkuyorum doktorum ne yazayım diyor tırsıyorum.(ve çok ama çok yaşlı) bu özel hastanedeki de işitme engelli ve ellerindeki parkinsonu bayağı ilerlemiş bir doktor.bilgisine diyecek sözüm yok zira eleştirecek konumda değilim ama ister doktor ister öğretmen olsun yada başka bir meslekte zamanı geldiğinde bırakmayı bilmek lazım.çevremde bir sürü öğretmen var 45 yıl olmuş hala çalışıyorlar.çok kızıyorum.gidin!gençler işsiz açıkta bekliyor.daha enerjik,hevesli azimli ve gençler!nerden nereye değil mi?daldan dala atlıyorum ama çok kızdım bugün doktora ne yapayım.ne desem duymuyor birde titriyor.off.para hırsımıdır bu yoksa başka bişey mi?kendi adıma erken emekliliği bekleyen biriyim.devlet yıpranma payını çıkarmış olsa da bu mesleğin ciddi anlamda yıpranma payı var.artık hissettiğim bu tıkanma duygusunu eğitimde ki yeni güncellemelerde daha da fazla hisseder oldum.emekliliği beklersem yolun sonu gelmeyecek o yüzden erken emekli olma hakkımı elde edince bırakmayı düşünüyorum.(büyük konuşmak yok tabiki. hayat şartları belli olmuyor.eh malum erken emekli olunca maaş da ikramiyede olmayacak) bakalım. doktorcuğumun parkinsonu beni nereler getirdi:))
ilaçlarımı içtim.hafta içi bu saatlerde evde olmanın tadını çıkarayım dedim:)) yattığım yerde laptop kucağımda siz dostları ziyaret edeceğim.ama önce kızımın doğumgünü hediyesini paylaşayım önce.bir sonraki postta.