VEDA....

Canım...
Güle güle...
Mekanın cennet olsun,ruhun şad olsun,yattığın yer nurla dolsun...
Hiç bir veda beni bu kadar büyütmedi.Sana veda ederken o güzel ve nurlu yüzünü öpüp severken çocukluğumun bir parçası da seninle beraber yitip gitti.
En çok senin evinde çocuk oldum ben,bez bebeklerimi senin verdiğin kumaşlarla diktim.senin anlattığın hikayelerle dolaştım dünyayı,senin bahçenden kopardığım domatesle tattım lezzeti,senin harmanında yonttuğum ağaçlarla,oynadığım çamurla özgürleştim.Kalabalıktı evin daima.çocukların ,torunların,dedem ve sen...büyümeden gelin olmuş çocuk gelin...türlü ayrılıklarla,acılarla,dertlerle büyümek zorunda kalmış ve her birini evlatlarının kokusunda azaltabilmiş güzel kadın...
Yedirmeyi, her gelene ikram etmeyi çok severdin.Rabbim sana ikramların en güzelini buyursun.
Gittiğine yanıyorum ama biliyorum ki sen çok şanslı bir annesin.evlatların seni ne çok sevdi ve torunların sonra akrabaların dostların.ne güzel şey ve onurlu böyle uğurlanmak,böyle anılmak ,yad edilmek ve daha da ötesi sevilmek!
Seni çok seviyorum Pamuk Prensesim.Bana verdiğin tüm emeklere,yaşattığın tüm o güzel duygulara binlerce kez teşekkür ederim.Dualarım hep seninle olacak,dualarımız..Nur içinde yat.Allah senden tazı olsun.

                                                                                                                        Dolunay



***************
Yıllar önce okulun ilk günü bana sorduklarında neden orada olduğumu cevabım sendin ve yıllar sonra sana anlattığımda bunu beni ne kadar anladın bilmem!Çünkü hastalığın çoktan seni bizden koparmaya başlamış,aramıza duvarlar örmüştü.Güzel kadın!...

Kalbi 40 kusur toruna yetecek kadar buyuk,sefkatli,elleri tilsimli kadin...Boyum kadar teknede, bir bastan basladiginda suyla unu karistirmaya, ellerin tilsimla dansederdi sanki,ne kolay gorunurdu hamuru yogurmak sen yaparken ben denedigimde bir o kadar zor.Ellerin,narin bir o kadar guclu, neler gormus gecirmis ellerin,ve ne cok severdim o elleri seyretmeyi sen hamura vucut verirken!Yufkalar acilirken el birligi ile annem her kovdugunda bizi dokunmayin diye, sendin yine kiyamayip bir parca hamuru verip ,kasla goz arasinda bosalan oklavalari elimize tutusturan...Cogunlukla alayla,onlardan olamamanin etiketiyle ardindan gelen koca yalnizlikla gecen cocuklugumun en guzel zamanlariydi senin yanin...Hicbirsey olmak zorunda olmadigim,firindan cikan ekmegin kokusuyla doydugum soguk aksamlarda bir kosesinde isindigim firinda seyretmekti seni,boncuk boncuk inerken terin alnindan atesin karsisinda izlemekti danseder gibi gezinen parmaklarini hamurun ustunde , konusur gibi herbiriyle firina girmeden once...Istedigim hersey olabildigim,bir digerinden otekine kostugum maceralardi,ucsuz bucaksiz okyanuslar,tehlike dolu ormanlardi bahcelerin,mutluluktu senin yanin...Bir dolu cocugun asla sahip olamayacagi ,herbirimizi inanilmaz sansli kilan zenginlikti senin varligin...Yillar sonra buyuyup bir kadin oldugumda merak etmeye basladim seni,bir kizim oldugunda anlamaya,cok sey vardi daha soracak ama cok gecti,sonra bir kitapta buldum seni annemi kendimi,Asyami,ama en cok seni,daha yeni tutmusken bez bebegini baslayan cileni...

Gulusu aydinlik guzel kadin,elleri tilsimli kadin,cocuklugum...sen gittin...bir yanimda seninle gitti...Huzur icinde yat...

                                                                                                                          Selcen
*************


İpektenmiş,melektenmiş,güldenmiş teni.
Sancıların telaşında
Meleğin teri düşmüş besbelli koynuna...
Çiğ misali billurlanmış,
Cennetten varlanmış gözleri
Anaymış,
Anamın anasıymış.
De bana anne,
Duaların avuçlanmadı mı kısmetime;
Sevdamın araboğlu kime uyandı;
Kim bilir kime çiçeklendi he dercesine?

                                                                Yiğit Afşin