Hastayken hep nazlanırdım küçükken.annem annem diye inler annemin sevgi dolu ellerinden şifa isterdim.insan annesini kaybettiğinde yada annesi hasta olduğunda çocukluğunu yitiriyor.yitip giden çocukluğun yoksunluğu içinde yine" annem "diyorum ama sadece kendime.telefon bile açıp sesini duyamadım ki hasta olduğumu bilmesin ve üzülmesin.neyim mi var?bilmiyorum.çok sevgili doktorum salı günü gittiğimde neyiniz var deyip sentompları anlatığımda "acaba ne yazsak "dedi bana."değişik bişey yazalım "deyip adını bilmediğim bir antibiyotik ile bir günlük rapor yazıp yolladı beni eve.bende bir bildiği var (aslında bilmediğini bildiğim halde) deyip eve döndüm.gündüz fena değildim ama gecem ve bu sabah dayanılmaz haldeydim.kemiklerim bile acıyor.ilaç bir halta yaramadı.her zaman ki gibi diyorum zira daha önceki muayenelerden de sonuçlarımız aynı çıkmıştı.doktorumuz yani aile hekimimiz yeni.eski aile hekiminin tayini çıkınca orada kolumuza yapışan yeni doktorumuz lütfen hastamız olun deyip soruşturup araştırma yapmamıza fırsat vermeden formu doldurmuştu.ve ne zaman gitsem"öyle mi oluyormuş?aa bunu not alayım.aa bilmiyordum "şeklinde konuşuyor.

yani güven sıfır.yinede en yakın yer olduğundan ve gidecek gücüm olmadığından ona gittim.çok kızıyorum.kaç yaşında olursanız olun eğer o işi yapıyorsanız ve hele sağlıkla ilgiliyse kendinizi sürekli yenilemeniz güncellemeniz gerekir.kendi adıma işim için her gün yabancı Türk bir sürü blog ,site ve kitap bakıp aynı  müfredatı işlememize rağmen konuları nasıl güncel tutup çocukların daha iyi anlamasını sağlarım ve hoşlarına gider diye çırpınıyorum.ama eğer bu heves yoksa bırakacaksınız bu işi.çok kızıyorum ve annemi istiyorum...