başlıksız

bir kaç gün önce banucamın paylaşımını gördüm facebookta.bloğundan kısa da olsa yayın yapmıştı.kısacık bile olsa ondan haber almak inanılmaz mutlu etti beni.yorum yapmak için bloğuna tıkladığımda birden evini özleyen ve evine gitmek isteyen biri gibi hissettim.kafamda bu duygular gidip gelirken bir yıl sonra tekrar evime döndüm.nasıl demeli burası evet çok özel ve tamamen bana ait :)
son zamanlarda ait olma duygusunu çok az hisseder durumdayım.tıpkı tuttuğu takımı hiç şampiyon olmayan taraftar gibi hissediyorum.
nereden başlamalı? özellikle annemi ve kız kardeşimi soran dostlarıma önce cevap vermek isterim.annem iyi 3 aylık kontrollerine gelip gidiyor.sadece geçen ay doktorumuz memeyi almak istedi.bir panik olduk ama sonra isteğimize bağlı olduğundan aldırmama kararı verdik ailece rahatladık.annem tam bir savaşçı tıpkı kız kardeşim gibi.kız kardeşimin yaşadığı korkunç olayı sizlerle paylaşmıştım.o olaydan sonra bir bebek beklediğini öğrendiğimizde çok sevinmiştik.ona iyi gelecekti ,tüm o korkunç olayları unutacaktı.sorunlu bir hamilelik döneminden sonra minik Onur Aidan doğdu ama sağlıksızdı.17 gün mücadele verdi .anne kucağını hissedemeden minik yaşamına veda etti.bu çok ağır geldi kardeşime çok zor zamanlar geçirdi ama şimdi iyileşiyor ve tabiki daha da iyi olacak.
bana gelince yukarıdaki satırlara yazdığım gibiyim.uzun süre mücadele verirsiniz ve artık herşeyin bittiğini mükafatınınızı alacağınızı düşünürsünüz.işte o mükafat kısmına hiç ulaşamamış o yüzden kızgın ve kırgın biriyim.güven ve adalet kavramlarını ciddi anlamda irdeliyorum.örnek hayatıma 5 yıl önce girip (girmek diyorum çünkü bilinçli olarak asla istemedim ve kontrol edemedim)bana dost olduğunu söyleyen ve sürekli gösteren biri oldu.ve iki yıl önce tam sırtımın ortasına bıçağı sapladı.artık hayatımda değil ama iş yerimde ve her gün onu görmek ve hala sataşmalarına maruz kalmak zorunda kalmak beni çok yıpratıyor.ki tam 10 yıldır istediğim halde tayinim çıkmıyor .uzak kalmak çok iyi gelecek çünkü.ve tam bunun üzerine eşimin iş ortağının eşime yaptığı hainlik bize tuz biber oldu.yıllardır verdiği tüm emek heba oldu.sil baştan yok baştan değil hatta bize bıraktığı 500 binlik bir borçla yeniden başladık.ve bu günlerde kayınpederimin rahatsızlığıyla başka bir  sınav veriyoruz.tam 16 gündür hastanede yatıyor.fistüle bağlı ağır bir abse geçiriyor.sürekli başında biri olmak zorunda çünkü hiçbir ihtiyacını kendisi karşılayamıyor ve çok temiz olmak zorunda.her gün 8 saat ve haftada 2 günde 24 saat başında kalıyorum.oğlumun bebekliğinden beri yapmadığım bir bakımla, yataksız sandalye üzerindeki bu nöbet çok yordu bizi.yeter ki iyileşsin dua ediyorum ona ve tanıyıp tanımadığım tüm hastalara...
hayat devam ediyor,ve pes etmek aslında yapımda yok ,çok yoruldum sadece biraz mola vermek istiyorum.hepsi geçecek ama öyle ama böyle geçerken banaa ne verdiği ve benden ne aldığı önemli.güven ve adalet duygumu aldı ama inanç hala duruyor ve umud etmek.hatta yayınlayıp yayınlamayacağımdan emin olmadığım halde buraya yazmak bile rahatlattı beni :)
benim tatlı kedim sebom acıkmış patileyip duruyor beni.bu arada sebo o kadar çok sevildi ki hiç kedi sevmeyen istemeyen kişiler artık kedisever oldular hatta kedi sahibi oldular.

 ve tabiki üretmek var.en büyük terapim yine hobilerim ki inşallah birgün işim olacak...son zamanlarda peri evlerine taktım kafayı.içimde ki çocuk hala masal istiyor ne yapayım.kendimi geliştirmeye çalışıyorum ama sabır istiyor bakalım ilerleyen zamanlarda neler çıkacak.